Into the Heart of Darkness

In een land ver, ver weg :

Onze Held baande zich een weg door de intense begroeiing van de Vijverstraat, vastbesloten het land van de Omamia in kaart te brengen.

Nu waren er al eerdere contacten geweest, maar ooggetuigenverslagen waren zeldzaam of konden zondermeer naar het rijk der fabelen worden verwezen. Zo hoorde hij verhalen over torenhoge ruimtes, salamandergrotten en een tuin van Eden.

Neen, Warre wilde het met zijn eigen ogen aanschouwen. Aanvankelijk met een klein hartje geeft hij grif toe.

De expeditie viel desalniettemin en aanvankelijk bijzonder mee. De ontvangst was allerhartelijkst.

Hij werd met zijn blanke huid zelfs als een soort halfgod beschouwd en op handen gedragen. Dit zit snor dacht onze held nog bij zichzelf. Tot plots : The Horror

Hij hoorde het klaar en duidelijk : " O, hij ziet er uit om op te eten, Koetchie, koetchie koe!". Warre trok bleek weg, zijn hart stokte in zijn keel,... En inderdaad voor hij goed en wel wist wat er aan de hand was lag hij uitgestrekt op een glazen offertafel.

Nu had hij gehoord over de barbaarse eetgewoonten van dit volk - zo zouden ze geregeld ballekens met krieken eten - maar kannibalisme? Nee, dat had niet durven dromen.

Hier kan alleen kalmte ons redden, dacht hij koelbloedig. En zo argumenteerde hij, als ware hij Jamie Oliver himself, dat de rode Stromboli-wijn toch niet echt paste bij vers babyvlees... En dat die verse lasagne zich daar hier veel beter toe leende. Nu hadden zijn toehoorders wel oren naar zijn culinair advies en lieten hem dan ook verder ongemoeid.

Eens iedereen verzadigd was hief Warre uit dankbaarheid nog een lied aan en zo werd het nog een gezellige avond.