Er was eens nr 42346, hij was helemaal alleen . Hij had zich ingeschreven om de Marathon van Parijs te lopen net zoals 34999 andere nummers. Nu moeten daar een hoop Chris Vranckx'kes tussen gezeten hebben, want uiteindelijk verschenen er maar 28000 aan de start. Het was dan ook behoorlijk warm, bloody broeikaseffect.
Om 8h45 weerklonk het startschot. Zeven minuten later was onze heroische nummer toch al 10 meter opgeschoten. Hij hoorde dat de eersten tegen dan al de Place de la Concorde gepasseerd waren. Valse Start ! riep hij nog. Maar de wedstrijdleiding had geen oren naar zijn bezwaren. Mokkend begon hij dan maar in 24000 ste positie aan zijn Mission Impossible. Na 6 seconden was zijn hartslagmeter al uitgevallen, totdaar dus zijn plan om race volgens zijn hartritme in te delen.
Eigenlijk ging het buiten verwachting aanvankelijk bijzonder goed. 5 km na 30 min, 10 km na een uur. Zijn grootste fan S. had het plan opgevat hem op te wachten op place des Nations, maar ze was met Warre nog niet uit de metro of daar schoot 42346 hem al voorbij. Wat een snelheid, wat een stijl, .... die haalt het nooit .....
We zullen hem gaan opvangen aan km 21. Maar nee, ook daar liep hij gezwind voorbij.
Alles gaat goed tot aan km 35. Lijken begonnen zich links en rechts van de weg op te stappelen. Het geluid van een ambulance werd steeds vaker gehoord.Maar niet deze jongen. Plots staat daar echter een klootzak met hamer, verschrikkelijk onsymphatieke figuur. Een andere piemel had postgevat aan de volgende bevoorrading. Non, mijn waterflesje was nog niet volledig vide, ik kreeg geen nieuw er zat nog zeker genoeg water in voor zeker twee slokken en de finish was maar 6 km ver meer. Geratsouneerd diende er te worden. Er liepen er nog teveel achter 42346.Anyway de inzinking was er, maar niettemin van korte duur, daar blonk de finish in de zon. Neen geen Fata Morgana. 42346 trok er nog een spurt uit en klopte alsnog de Marsupilami op de streep.
Warre uit luidkeels zijn bewondering
No comments:
Post a Comment